عکاس آلن شالر سرانجام مجموعه‌ی “متروپولیس” خود را به اتمام رسانده است؛ نگاهی تسخیرکننده و چالش‌برانگیز به تنهایی‌ای که بسیاری در شهرهای بزرگ تجربه می‌کنند.
شالر اشاره میکند که این پروژه در طول هفت سال در نقاط مختلف جهان عکاسی شده است. با این حال، او به عمد مکان‌های عکس‌های خود را فاش نکرده است، چرا که موضوع اصلی مجموعه “متروپولیس” حول محور قطع ارتباط اجتماعی است.
او توضیح می‌دهد: “من می‌توانستم در هر نقطه‌ای از دنیا که بودم، عکس‌هایی بگیرم که با این تم همخوانی داشته باشد. مکان دقیق اصلاً اهمیتی نداشت. نکته اینجاست که این پدیده مشابه در حال وقوع است، چه در پاریس، توکیو یا نیویورک — فکر می‌کنم همه چیز در حال مشابه‌تر شدن است.”
او می‌گوید که سبک عکاسی‌اش همیشه تقریباً یکسان بوده است و شاید برای برخی جالب باشد که او در فلیکر نیز فعالیت میکند.
“بیشتر عکس‌هایم همیشه سیاه و سفید بوده‌اند، اما ویرایش نداشتم و به همین دلیل تصاویر خیلی مسطح به نظر می‌رسیدند. این کار بیشتر یک حس درونی بود.”
شالر از فَن هو و حتی آلبرتو جاکومتی، مجسمه‌ساز مشهور، الهام می‌گیرد. اما بزرگ‌ترین تاثیر او انسل آدامز است و به‌ویژه شیوه‌ای که این عکاس آمریکایی در چاپ‌های سیاه و سفید خود استفاده می‌کرد.
او می‌گوید: “من شیوه‌ی او در استفاده از تنالیته‌های مختلف را خیلی دوست داشتم. اگر شما یکی از چاپ‌های بزرگ او را دیده باشید، واقعاً شگفت‌انگیز هستند.”
شیفتگی شالر به آثار آدامز تأثیر زیادی بر کار خودش گذاشت. او به‌طور وسواس‌گونه‌ای به سیستم زون خاکستری آدامز علاقه‌مند شد که عکس‌ها را به یازده زون تقسیم میکند: نه سایه خاکستری و سیاه و سفید خالص.
این تأثیر به ساختار خاص مجموعه “متروپولیس” منجر شد: تصاویر تاریک‌تر با تن‌های سیاه‌تر در ابتدای کتاب قرار دارند و به تدریج به سمت تصاویر روشن‌تر می‌روند تا در انتهای کتاب، جایی که بیشتر تصاویر سفید هستند.
شالر می‌گوید: “این یک استعاره است، می‌توانید آن را به هر شکلی که می‌خواهید تفسیر کنید.” او از بینندگان دعوت میکند که “داستان خودشان” را از عکس‌هایش بسازند.
“تو همه‌چیز رو فوتوشاپ می‌کنی”
شالر دیر به دنیای عکاسی وارد شد و قبلاً در صنعت موسیقی فعالیت می‌کرد. او عکاسی را با آیفون شروع کرد و به سرعت خود را درگیر تلاش برای ترکیب‌بندی و ویرایش عکس‌ها طبق سلیقه‌اش می‌دید.
او اغلب از کسانی که “نمی‌خواهند بیشتر در مورد نورسنجی بدانند و فقط فریاد می‌زنند و متهم می‌کنند”، می‌شنود که “تو همه‌چیز رو فوتوشاپ می‌کنی.”
اما شالر تأکید میکند که عکس‌های مجموعه “متروپولیس” مستقیماً در دوربین گرفته شده و بسیاری از آن‌ها فقط “دو یا سه دقیقه برای ویرایش نیاز داشتند.” او حتی چند تا از عکس‌هایش را در پشت دوربین لایکا به پِتا پیکسل نشان داد.
شالر می‌گوید: “فکر می‌کنم مردم اغلب یک سبک یا ظاهر خاص را به ویرایش نسبت می‌دهند، که این کاملاً بی‌معنی است.”
او ادامه می‌دهد: “خیلی بیشتر از این‌ها وجود دارد، حس تصاویر و فضای آن‌ها. شما می‌توانید تمام آرشیو من را مرور کنید و شاید فقط یک یا دو نفر را پیدا کنید که در حال لبخند زدن باشند. این چیزی است که من اصلاً علاقه‌ای به فشار دادن دکمه شاتر برای آن ندارم.”
شالر همچنین عکاسی آنالوگ رو هم امتحان کرده است، اما تمام مجموعه “متروپولیس” دیجیتال است.
عکاس اینستاگرام
اگر این متن را می‌خوانید و قبلاً با آلن شالر آشنا هستید، احتمالاً این آشنایی به خاطر اینستاگرام است. شالر بیش از یک میلیون دنبال‌کننده دارد و موفقیت او در جذب این تعداد مخاطب در رسانه های اجتماعی، دلیل اصلی دریافت قرارداد کتابش بوده است.
او می‌گوید: “فکر می‌کنم این (رسانه های اجتماعی مانند اینستاگرام) یکی از بزرگ‌ترین هدایایی است که عکاسی تا به حال دریافت کرده. بسیاری از مردم فکر می‌کنند اینستاگرام مفید نیست و از آن متنفرند، می‌گویند این مرگ همه چیز است، اما هیچ‌کدام از آن‌ها هنوز نمی‌دانند چگونه می‌توانند مخاطبان زیادی در شبکه‌های اجتماعی جذب کنند، در حالی که از این طریق می‌توان فرصت های کم نظیری به دست آورد.”
“این هدف نهایی نیست، اما ابزار بسیار مفیدی برای جذب مردم به رویدادها و ارتباط واقعی با عکاسان است.”
شالر دیرتر از دیگران به اینستاگرام پیوست (۲۰۱۵)، ابتدا به دلیل فرمت مربعی آن علاقه‌ای به آن نداشت. او صادقانه اعتراف میکند که اینستاگرام هنوز بهترین رسانه برای عکاسی نیست، اما به عنوان یکی از مؤثرترین و جهانی‌ترین پلتفرم‌ها باقی مانده است.
برای نمونه، او در استرالیا نمایشگاهی از آثارش برگزار کرد که چند صد نفر از آن بازدید کردند، حتی با اینکه هرگز قبل از آن به استرالیا نرفته بود — و این موفقیت را مدیون دنبال‌کنندگانش در اینستاگرام می‌داند.
او می‌گوید: “هر نسل از عکاسان راه و روش متفاوتی برای انتشار آثار خود پیدا کرده‌اند.”
“شاید در دهه‌های پنجاه و شصت باید وارد نشنال جئوگرافیک می‌شدی، یا در دهه هشتاد اگر برای مجله تایم عکاسی می‌کردی، ممکن بود فرصت‌هایی پیدا کنی.”
اما در این دوره، هیچ راه دیگری نبود جز این که خودم در اینستاگرام آثارم را منتشر کنم.این چیزی است که به عکاسان قدرت می‌دهد. حالا خودمان می‌توانیم انتخاب کنیم که آثارمان چگونه منتشر شود و چه پیامی را منتقل کنیم. همه چیز در دست خودمان است.”
او اعتراف میکند که گاهی از اینستاگرام خوشش نمی‌آید، اما می‌گوید که با جدی گرفتن آن در ابتدا، جایگاه خوبی برای خودش ساخته است.
“امروز فکر می‌کنم رشد در اینستاگرام خیلی سخت شده. و فکر می‌کنم اگر الان شروع می‌کردم، شاید داستان کمی متفاوت بود.”
کتاب Metropolis هم‌اکنون توسط انتشارات teNeues منتشر شده است و در آمازون نیز در دسترس است. برای مشاهده آثار بیشتر شالر، می‌توانید به صفحات اینستاگرام، فلیکر، یوتیوب و وب‌سایت او مراجعه کنید.
